Het gaat nog steeds niet goed hier met de wandelkilometers. Een hardnekkige blessure speelt al weken parten. De wandelingetjes worden steeds korter en stevig doorstappen is er niet meer bij. Heel zuur, juist omdat het herfstvakantie is en eindelijk de Japanse Tuin in Park Clingendael in Den Haag weer 2 weken bezocht kan worden. In het voorjaar liepen we dat ook al mis door ziekte. Dus de tanden maar op elkaar en ervoor gaan, was mijn gedachte. Daarnaast wilden we nog naar een tentoonstelling in het Mauritshuis. Maar alles liep anders dan de bedoeling was.
De reis
We vertrokken op tijd met de auto door de Westerscheldetunnel naar station Goes. We hadden geen treinpech, al was het op de heenreis behoorlijk druk en benauwd in de trein. Ik had de maandag juist uitgekozen omdat het dan doorgaans rustiger is buiten de spits. Maar blijkbaar wilde iedereen vanwege het onverwacht mooie nazomerweer er op uit: grootouders met kleinkinderen en ouders met kinderen die herfstvakantie hebben, studenten die een dagje ergens anders heen willen met hun OV-kaart, pubermeisjes die gaan winkelen in de grote stad. Van mijn plannetje om tussen Delft en Den Haag HS nog even naar het toilet te gaan kwam niets: het gangpad was volledig versperd. Maar na een reis van bijna 3 uur is de nood wel hoog!
Eenmaal in Den Haag dus eerst maar koffie gedronken in het Pannenkoekenhuis waar we aan het einde van de dag ook onze pannenkoeken zouden gaan eten. Het was inmiddels 12 uur geweest toen we eindelijk begonnen aan wat een mooie wandeling door de parken van Den Haag moest worden, op weg naar de Japanse tuin. Ik had daarvoor de Groene Wisselwandeling 578 uitgekozen: Den Haag CS, Pannenkoekroute Malieveld (KLIK HIER), die 8 km lang is en met rustpunten onderweg goed te doen zou moeten zijn.
Op weg naar de Japanse tuin
Waar ik even geen rekening mee had gehouden, was dat op een doordeweekse dag alle kantoren en ministeries rond die tijd leeg liepen voor een lunchwandeling. Het was er nog drukker dan op een zaterdagmiddag in de Koopgoot van Rotterdam. Alle bankjes waren bezet, zodat we ook niet even ergens onze boterham konden opeten. En tot overmaat van ramp kon ik door de achillespeesblessure niet even flink doorstappen. De route voerde door verschillende parken, maar van het ene naar het andere park moesten er soms drukke wegen overgestoken worden. En daar ging het fout. Ik moest even een stapje harder om niet aangereden te worden en verrekte toen definitief iets vlak boven de pijnlijke pees. We moesten nog een behoorlijk eind verder strompelen voor we eindelijk een vrij bankje vonden in de schaduw aan een waterpartij. We aten er ons brood. Ik probeerde de verrekking ondertussen wat rust te geven en de spier soepel te houden. We bekeken het kaartje nog eens en besloten een stuk park af te snijden en de kortste route naar de Japanse tuin te nemen en dan eventueel met de bus of tram naar het Mauritshuis te gaan.
Bepaald geen oase meer
Voorzichtig en traag bereikten we park Clingendael en gingen op zoek naar de Japanse tuin. Die was niet moeilijk te vinden: niet alleen bordjes wezen de weg, maar de stroom bezoekers die ons tegemoet kwamen (de meesten met fototoestel) zei ook genoeg. Hoe dichter we de tuin naderden hoe meer de luide stemmen en het gelach duidelijk maakten dat we niet de enige bezoekers waren.
Wat een drama: het leek de Efteling wel. Voetje voor voetje over de paadjes schuifelen, foto's zonder mensen erop maken was vrijwel onmogelijk. Op het rode bruggetje stonden en in het paviljoentje zaten zoveel mensen dat het niet leuk meer was. Wat een verschil met zoveel jaar geleden toen de tuin meestal open was: we waren er alleen en konden toen in alle rust rondkijken, foto's maken en de stilte op ons in laten werken. Een oase! Het contrast kon niet groter zijn. En de teleurstelling ook niet. Van een bezoekster uit de omgeving hoorden we dat het in het weekend een nog groter gekkenhuis was geweest.
Den Haag heeft een van zijn pareltjes opgeofferd. Waarom niet één dag per week, het hele jaar, onder toezicht, eventueel voor een symbolische toegangsprijs, geopend? Hier kom ik nooit meer terug, ik probeer mijn herinneringen van jaren geleden te koesteren.
Einde verhaal
Een eind verderop in het park, voorbij Huis Clingendael, vonden we een prettige bank in de schaduw waar we weer even van de rust konden genieten. Gezien de tijd besloten we de rest van het programma maar af te blazen. Mij leek het beter voorzichtig te blijven lopen om de verrekking geen kans te geven te verstijven. We vervolgden de Groene wisselwandeling richting station. Om vijf uur zaten we weer in het Pannenkoekenhuis Paviljoen Malieveld (KLIK HIER) en rond zessen vertrokken we richting station voor de nog lange reis naar huis.
Geen Mauritshuis, de helft van de parkenroute, drukte in de trein en de parken, een mensenmassa in de Japanse tuin, geen Binnenhof en boekwinkel Paagman. Je zou van minder teleurgesteld raken. Nee, voor mij hoeft Den Haag voorlopig niet meer. En zeker niet op een mooie, zomerse dag door de week. Ik was zo blij weer thuis te zijn in ons mooie en rustige Zeeuws-Vlaanderen. En nu straks maar de fysio bellen voor mijn voet- en beenklachten. Want dat lijkt toch echt niet meer vanzelf over te gaan.
© Jannie Trouwborst, oktober 2017
Tussenstand
De tussenstand na 41 weken 754 km. Met nog 11 weken te gaan lijkt het, zeker met de huidige blessure, niet meer mogelijk de 1000 km te halen...
Wat betreft de genoemde Groene Wisselwandeling 578: Den Haag CS, Pannenkoekroute Malieveld (KLIK HIER),: onder andere omstandigheden lijkt het ons een prachtige tocht die goed te combineren is met een museumbezoek of een kijkje op het Binnenhof. Den Haag heeft veel aantrekkelijke musea.
How nice the words of the guide may sound, it's up to you to walk your path - Patrick Mundus
Nog
even geen wandelingen in Zeeuws-Vlaanderen, Oost-Vlaanderen en Zeeland.
Na twee weken Voorne-Putten, een week met de kleindochters en een week
vol afspraken waarbij alleen korte wandelingetjes gemaakt konden worden
zijn we voor een vakantie van 4 weken vertrokken naar Noordwolde in
Friesland. Net als vorig jaar verbleven we in het buitengebied van een
dorp dat op de grens ligt van 3 provincies: Friesland, Drenthe en
Overijssel. Hier kun je als wandelaar letterlijk alle kanten op en
overal is het even mooi.
Noordwolde
We dwaalden o.a over de Schaopedobbe van het Fryske Gea (KLIK HIER), zagen damherten tijdens een tochtje door het Ketliker Skar (KLIK HIER), ontdekten het Landgoed De Eese (voor een uitstekende (GPS) wandelroute KLIK HIER) en maakten heel wat wandeltochten in de omgeving van de Koloniedorpen Wilhelminaoord en Frederiksoord, aan de hand van een speciaal uitgegeven routeboekje, verkrijgbaar bij o.a. het Museum de Koloniehof (KLIK HIER). Vledder, Diever, Havelte er valt zoveel te wandelen in deze omgeving, maar daar is dit blog niet voor bedoeld. Dus laat ik het maar bij de hier bovenstaande tips. En dan zijn we dit keer ook nog niet aan de Wiedden en Weerribben toe gekomen....
#1000 km
Dit blog gaat echter over Zeeland en het direct aangrenzende gebied. Maar ook nog over iets anders: over mijn poging dit jaar 1000km te wandelen. En dan maakt het natuurlijk niet uit waar. Daarom even een up-date op dat vlak. Door allerlei persoonlijke omstandigheden en blessures zijn we nog steeds niet op het niveau van vroeger, toen we zonder problemen minstens 18 km konden wandelen. Tijdens de vakantie is het langzaam opgelopen naar 12 km op een dag, maar verder kwamen we nog niet. Met vele kleine wandelingen is er toch nog een redelijk resultaat gehaald. Maar de achterstand is nog niet helemaal ingehaald.
In het laatste blog meldde ik de tussenstand: na 33 weken: 571/1000km. Inmiddels kwam daarbij: 161,5 km. Daarvan liepen we er 130 in onze vakantie in Noordwolde. Het was slecht weer in het noorden, de gezondheid werkte niet mee, meer zat er echt niet in.
Tussenstand
De tussenstand na 39 weken (3 kwartalen dus) is 732,5 km. Dat betekent dat ik in het laatste kwartaal nog 267,5 km zal moeten lopen, ruim 20 km per week. Ik heb er een hard hoofd in. Maar we zullen zien hoe ver we gaan komen. En anders maar volgend jaar een nieuwe poging.
Ik hoop binnenkort weer een echt Zeeuws blog te schrijven. Nog even geduld.
© Jannie Trouwborst, oktober 2017.
